Eerste uren in Ghana

Akwaaba in Ghana!
Gisteren zijn we naar Ghana vertrokken. De dagen voor vertrek voelde ik geen enkele spanning. Zelfs op Schiphol was de spanning nog maar weinig aanwezig. Voorafgaand aan het afscheid wist ik al dat ik het niet droog zou houden en inderdaad, op het moment van afscheid nemen stroomden er dikke tranen over mijn wangen. Mijn uitzwaaicomité, bestaande uit zes personen, was fantastisch! Fijn om met zoveel steun te vertrekken.
Eenmaal achter de douane en in de gate was ik nog steeds vrij rustig. De vlucht naar Londen Heathrow ging voorspoedig. Met een klein uurtje hadden we weer vaste grond onder de voeten. Londen Heathrow, wát een vliegveld. Bizar groot. Ik was er een keer eerder geweest, maar kon me niet herinneren dat het zo gigantisch groot was. Met de metro naar je gate, bijzonder! Eenmaal daar hadden we nog ruim een uur voordat we konden boarden. Dat uur ging tergend langzaam voorbij, alhoewel ik er wel bij moet vermelden dat mensen kijken erg vermakelijk is!
Om 14.45, een halfuurtje later dan gepland, vertrokken we richting Accra. Het vliegtuig was dikke prima met het entertainmentsysteem en de ongekende hoeveelheid aan maaltijden die werd aangeboden. Direct na vertrek ben ik in slaap gevallen, maar werd door de turbulentie boven Frankrijk ruw gewekt. Sanne had er boven Spanje haar maag van vol en besloot deze te legen in de daarvoor bestemde zakjes. Heel sneu. Gelukkig ging het daarna beter. Naast mij zaten twee Engelsen die zich langzaamaan aan het bezatten waren met de wijn die geserveerd werd. Ik ergerde me groen en geel aan de vrouw. Wat een indringende stem. Kim en ik vonden het vreselijk! Gelukkig duurde het nog maar eventjes voordat we er waren.
Aangekomen in Ghana. Typisch Afrika. Alles gaat lekker rustig aan en de rij voor de douane is een kilometer lang. Ik vond het oprecht fantastisch! Totdat ik aan het loket mocht komen. Mijn visum was ineens niet goed, terwijl de Ghanese ambassade in Den Haag mij had verzekerd van een goed verblijf daar. Niet dus. Van het kastje naar de muur verwezen. En wat voor één: een boom van een kerel die me niet eens aan durfde te kijken en me de grond in boorde, want ik was respectloos en hij vond het belachelijk dat ik uberhaupt een voet op Ghanese bodem durfde te zetten. Eindstand: dikke tranen, visum on arrival en 120 euro lichter. Fijn, zo’n warm welkom.
Richmond, onze contactpersoon, is op ons blijven wachten en heeft ons heel vriendelijk ontvangen. Dat was wel heel prettig. Het hotel was ook prima! Alledrie een eigen kamer met airco en badkamer. Luxe! De nachtrust was wat onrustig, maar goed, dat is niet anders dan verwacht.
07:55: “Goodmorning, what do you want for breakfast?” Euuuh, meen je die? Ja dus. Ik moest mijn ontbijt bestellen via de telefoon. Ze hebben een hele menukaart, maar daar is slechts 2 % van aanwezig in het hotel. Oprecht fantastisch, dit is weer echt Afrika! Na een zwaar ontbijt werden we om half 10 (dat werd uiteindelijk na tienen) opgehaald door Richmond. Zo vrolijk als ie gisteren was, was ie vandaag ook weer. Die kerel heeft een permanente glimlach op zijn gezicht. Hij heeft ons vandaag Accra laten zien. Wat een bijzondere stad! Wat een contrast tussen arm en rijk. Gigantische gebouwen van de overheidsinstellingen tegenover kleine kraampjes met daarachter een huisje waarin de hele familie woont. Heel bijzonder.
Toen kwam het volgende avontuur: geld halen. Op verschillende pinautomaten stond aangegeven dat er met maestro gepind kon worden. Niet dus. Nadat we zo ongeveer alle automaten in Accra gezien hebben is het ons toch gelukt. Richmond nog altijd even vrolijk en vol goede moed. Daarna was het lunchtijd: een vette pizza naar binnen gewerkt en mijn verhaal over het visum aan Richmond gedaan. Hij zei gelijk al dat ik zwaar ben opgelicht. De bastards. Eenmaal terug bij de auto stond het volgende kleine drama op ons te wachten: een wielklem, hoera! Richmonds glimlach verdween nu toch wel een beetje van zijn gezicht en terwijl hij mijn rugzak droeg beende hij boos weg. Op zoek naar de dader. Tien minuten later kwam hij terug. Inmiddels hebben wij al twintig chauffeurs moeten afwijzen. Met zijn terugkomst (en die van mijn rugzak, waar ik stiekem toch wel een beetje blij mee was!) was de glimlach ook weer op zijn gezicht. Wielklem weg en hop, op naar het hotel. Dat dacht ik. Muurvast in het verkeer. Wat een chaos! Overal zie je handen uit auto’s steken die zelf even het verkeer gaan regelen. Ik heb geen vaste regels kunnen ontdekken, maar daar heb ik nog drie maanden de tijd voor.
Eenmaal terug bij het hotel gingen we de nieuw gekochte simkaartjes uitproberen. Die van Sanne en Kim werkten helemaal goed! Bij mij was er iets misgegaan met het registreren. Eindstand: vandaag nog geen Afrikaans nummer, morgen pas.
Zoals ik het nu allemaal opschrijf lijkt het alsof het best wel vreselijk is en ik alleen maar pech heb. Soms is dat ook wel zo, vooral dat gedeelte van ‘alleen ik heb pech’. De afgelopen 24 uur heb ik mezelf regelmatig de vraag gesteld: ‘waarom wilde ik dit ook alweer?’ maar als ik dan die lieve snoetjes van die prachtige donkere kindjes zie, is het allemaal weer goed.
Tot de volgende!