"I will name my child after you."

Zondagmiddag, 19 oktober, om 17.15 uur kwam Richmond ons ophalen voor een etentje bij Emmanuel. Een beetje huiverig voor wat we voorgeschoteld zouden krijgen gingen we op weg. Ivette en Henk waren er al en Emmanuel en zijn vrouw waren druk in de weer met het regelen van een tafel en genoeg stoelen. Wat hebben we heerlijk gegeten! Palm nut soup, een mengsel van aardappel, bonen, kip en een saus. Typisch Ghanees en oh zo lekker!
Rond 20.00 uur stond ons het volgende kleine avontuur te wachten: de terugweg. De auto van Emmanuel rammelt aan alle kanten en zou in Nederland echt al 100 keer zijn afgekeurd, maar hier kan alles. Bij poging drie slaagde Richmond erin de berg op te rijden zonder weer net zo hard achteruit te rollen. Lacherig en voldaan bereikten we ons guesthouse en zijn we lekker gaan slapen.

Maandag werden we om 9.30 uur opgehaald om het eerste project te gaan bekijken: Tadankro. Met vier dames en twee heren in een pick-up gingen we op weg, als sardientjes in een blik. De weg ernaar toe was al een heel avontuur op zich. De verharde weg hield vrij snel op, waarna we op een weg kwamen waarbij je je afvraagt of het wel echt een weg is. Diepe kuilen, heuvels, bomen op de weg... Het was een bumpy ride, om het maar even zo te verwoorden.

Een slappe lach, kramp in de benen, een paar blauwe plekken en een uurtje later waren we in Tadankro. Vreselijk, wat een armoede. Kleine lemen huisjes waar men met een hele familie in woont. Bedden kennen ze niet en kleren? Die liggen overal op de grond, onder het zand en de klei. Ik moest bijna huilen van deze armoede. De Holland Ghana Foundation heeft een kliniek en een school kunnen bouwen voor dit dorpje. Fantastisch! Na een kijkje in deze projecten en een gesprekje met de plaatsvervangend directeur (een jongen van +/- 22 jaar, niemand weet waar de echte directeur is), gingen we door naar het volgende project: Adenya. Ook in dit dorp is er een school gebouwd. Prachtig om te zien dat het nu voor (bijna) alle kinderen mogelijk is om naar school te gaan!
Rond een uurtje of 15 waren we, met een inmiddels gevulde maag, terug in het guesthouse. Wat een indrukwekkende dag.

Dinsdagochtend gingen we vol goede moed naar stage. Michael had zich wel ingetekend, maar niemand wist waar hij was. Hilarisch! Dat kan hier in Ghana. Na de dagopening ben ik toch maar begonnen met de klas. Een geïmproviseerde rekenles. En het was zo leuk! Die prachtige snoetjes deden zo leuk mee en luisterden ontzettend goed. Stage is weer helemaal leuk. En Michael? Die kwam om 9.15 uur een binnenzetten en verweet mij dat ik mijn telefoon niet had opgenomen. Euh hallo, ik ben aan het lesgeven! Hij was blij verrast met mijn komst en met mijn geïmproviseerde rekenles. Zelfs zo blij dat hij aangaf dat hij een van zijn kinderen naar mij gaat vernoemen. Halleluja, wat een eer! Zelfs al gaat hij dat niet doen, toch een eer dat hij er even over heeft nagedacht!
’s Middags gingen we naar Accra: naar de kralenmakerij. Daar kregen we een rondleiding en werd ons het proces van glazen fles naar glaskraal uitgelegd. Indrukwekkend! Met kilo’s aan kralen rijker keerden we terug naar Mampong, om de dag rustig af te sluiten.

Woensdag hebben we een project in Behenase bezocht. Hier bevindt zich de grootste kliniek van de Holland Ghana Foundation. We kregen een uitgebreide rondleiding. Zelfs zo uitgebreid dat we een behandelkamer in gingen en getuigen waren van het ziek zijn van een vrouw met malaria. Ook dit kan gewoon in Ghana. We wisten niet hoe snel we de kamer weer moesten verlaten. Bijzonder, privacy kennen ze hier niet echt. We hebben wederom een school bezocht en zijn daarna lekker gaan lunchen in het hotel van Ivette en Henk. Na de lunch hebben we onze korte Afrikaanse jurken opgehaald. Superleuk!

Donderdag hebben we wederom een kliniek en scholen bezocht. Dit programma hebben we er heel snel doorheen gejast. De overheidsinstellingen hebben namelijk besloten om te gaan staken en dat resulteert dus in het thuisblijven van leerkrachten. Hoe lang dit gaat duren? Dat weet niemand! Wij wachten dus in spanning af…

Vrijdagochtend waagden Sanne en ik ons in de Accra mall om boodschapjes te halen. Kim bleef thuis om aan school te kunnen werken.
Sanne en ik hebben van hot naar her gerend om de boodschapjes zo snel mogelijk in te slaan. We hebben een recordtijd neergezet: boodschappen binnen het uur binnen!
Daarna volgde de afscheidslunch met Ivette en Henk. Het was een ontzettend interessante en leuke week. Veel gezien. Veel gedaan.

Komende week wordt ook interessant. Niemand weet hoe lang de staking zal duren, dus het kan wellicht een saaie week worden. Gelukkig hebben we iets supertofs om naar uit te kijken: volgend weekend gaan we een weekend naar Elmina, het slavenfort. Ik ben benieuwd!

Tot de volgende!