Tegenstellingen

Mijn afsluiting van vorige blog bleek profetisch: afgelopen week was inderdaad vrij saai. De leerkrachten vonden het nog niet nodig het staken tot een halt te roepen en dat resulteert voor ons in een weekje guesthouse.

Emmanuel was dinsdagochtend zo vriendelijk om ons mee te nemen in zijn gammele bak naar een dorpje dat je zonder gids niet zou kunnen vinden. Het inwonersaantal van dat dorpje ligt op ongeveer honderd en het is vreselijk arm, maar wederom: wat een gastvrijheid! Alles kan en mag en niets is te veel. Springende, lachende kindertjes ontvingen ons met open armen en waren door het dolle heen: eindelijk Obruni’s in town! Wat een prachtig gezicht!
De achterliggende reden van ons bezoek aan het dorpje was echter iets minder fraai: het dorp kampt met een waterprobleem. Inmiddels is het opgelost door het plaatsen van een nieuwe waterpomp. Fijn om te zien dat deze mensen op relatief eenvoudige wijze toch aan water kunnen komen.
Het uitstapje met Emmanuel duurde anderhalf uur: de scholen waren dicht, dus die hebben we alleen van de buitenkant bekeken. De middag hebben we bij het guesthouse doorgebracht.

Woensdagmiddag hebben we onszelf getrakteerd op een lunch bij het Hillburi hotel. Kwame, onze grote goedlachse Ghanese vriend (ik verdenk hem van het hebben van een westers hart, hij is ontzettend openminded en westers ingesteld), vergezelde ons bij de lunch. Een gezellige middag die resulteerde in het overslaan van het diner: de pizza die we naar binnen hadden gewerkt was enorm!

Donderdag begon wederom vrij saai. De ochtend hebben we aan school gewerkt en ’s middags hebben we een film aangezet en een start gemaakt met het pakken van de spullen voor het weekend. Om 16.30 uur kwam Richmond ons vereren met zijn bezoek en niet veel later vond Michael, mijn stagebegeleider, het ook gezellig om even gedag te komen zeggen. Na een uurtje hebben we hen geprobeerd subtiel te vertellen dat we echt even moesten gaan koken, omdat we nog een heel avondprogramma hadden: skype. Ze begrepen, na enige creativiteit van onze kant, dat de hint en vonden hun weg naar huis.

Vrijdagochtend was het zover: het Elmina weekend was aangebroken! Daar hadden we de hele week ontzettend naar uitgekeken. Sanne voelde zich vrijdagochtend niet zo lekker, maar dat mocht de pret niet drukken. Hop, wat pilletjes erin en een paar uurtjes slaap tijdens de vier uur durende autorit en ze kon er weer tegen aan.
We startten ons mini vakantietje bij het slavenfort Elmina. Zelden heb ik zoiets gruwelijks gezien en gehoord. Onze gids kon ontzettend goed vertellen en probeerde het verhaal enigszins luchtig te houden. Helaas slaagde de goede man daar niet helemaal in. Ik vond het vreselijk. We hebben de vrouwenkelder van binnen bekeken en het was gruwelijker dan ik me had kunnen voorstellen: een vieze, kleine ruimte zonder ventilatie en sanitaire voorzieningen waar 150 vrouwen tijdelijk werden ‘gehuisvest’. Oud bloed op de muren en de geur van rottend mensenvlees die er hing herinneren ons aan de vreselijke tijd van de slavenhandel. Ik moest bijna huilen. De paradox van dit alles was nog wel dat de kerk zich boven de vrouwenkelder bevond en dat de priester daar uitgebreid preekte over goed en kwaad en mensen allerlei verhalen over hemel en hel vertelde. De hel bevond zich letterlijk onder de kerk. Het was vreselijk en het heeft een diepe indruk achter gelaten bij ons allemaal.
Na deze heftige excursie zijn we doorgereden naar onze verblijfplaats: Kosa resort! Een prachtig resort bestaande uit lodges die uitzicht boden op de Golf van Guinee en het mooie strand ervoor. De rest van de middag hebben we aan de bar en het strand doorgebracht. Richmond heeft ons Owari, een typisch Ghanees wiskundig spelletje, uitgelegd. Het is een supertof spelletje en we konden onze lol niet op.
’s Avonds hebben we heerlijk gedineerd en hebben we redelijk op tijd ons mandje opgezocht. De indrukken en emoties hakten er goed in.
Het was een dag vol met tegenstellingen.

Zaterdag werden we wakker van het geluid van de zee: heerlijk. Na een fijn ontbijtje zijn we een kijkje gaan nemen op de vismarkt van Elmina. We zijn nog net niet gillend weggerend: het was zó vreselijk druk en men moest niet zoveel (anders dan geld) van Obruni’s hebben.
De middag hebben we doorgebracht aan het strand. Het was heerlijk!
’ s Avonds hebben Kim en ik lekker uitgepakt met het diner: kreeft. Het was de lekkerste kreeft die ik ooit heb gegeten. En bij dit heerlijke eten hebben we ook een wijntje soldaat gemaakt. Wat een fijne avond!

Zondagmorgen hebben we, na een heerlijk ontbijtje, onze spullen gepakt en zijn we vertrokken naar Kakum National Parc om daar de canopy walk te doen: van boom naar boom met wiebelige touwbruggen. Sanne en ik vonden het helemaal leuk, Kim vond het iets spannender. De touwbruggen boden een prachtig uitzicht over het park. Het was er schitterend!
Na Kakum zijn we doorgereden naar Hans Botel: de crocodilefarm. Na onze lunch, het was een beetje een veredelde burger king, mochten we een krokodil van dichtbij bekijken. Spannend!
Inmiddels was het al 15 uur geweest en we hadden nog een lange tocht voor ons, dus we hebben de krokodil maar eventjes bekeken.
De terugweg was lang. Van de ene file in de andere: het was ongewoon druk voor een zondagavond. Langs de weg was wederom het typische Afrika, ik geloof niet dat dat ooit zal vervelen. Onderweg werd ook weer even duidelijk dat we in Afrika waren. Wat doe je als er file is en er twee rijbanen zijn? Precies, gewoon een derde rij creëren. Het was een spannende terugreis. Om half 8 waren we bij het guesthouse, helemaal uitgeteld. Het diner hebben we overgeslagen en we zijn bijtijds gaan slapen.

De staking duurt nog altijd voort en nog steeds is niet bekend wanneer de scholen weer open gaan. Ik ben benieuwd.

Bedankt allemaal voor de leuke reacties op mijn blogs! Fijn om mijn avonturen op deze manier met jullie te kunnen delen!

Tot de volgende!