Shit happens.
Blijf op de hoogte en volg Karlijn
19 Oktober 2014 | Ghana, Mampong
Afijn, de afgelopen week hebben we de hele week stage gelopen, op de dinsdag na. De maandag verliep soepeltjes. Michael was wederom de vriendelijkheid zelve en om het allemaal nog iets gezelliger te maken, vond Emmanuel het leuk om mij drie keer te bellen gedurende de schooldag. Waarom? Alvast lekker even kletsen over de dinsdag: verlenging van het visum… Spannend! De maandag is gezellig afgesloten met een kennismaking met Felicia, het sponsorkind van Lisa. Wat een schat van een meid!
De dinsdagmorgen stond ik met buikpijn en klamme handjes op: op naar immigration. Gezien mijn eerdere ervaring aangaande het visum had ik er een hard hoofd in dat het vlekkeloos zou gaan verlopen. Sanne en Kim waren redelijk relaxt en wisten me aardig gerust te stellen. De weg er naartoe was een ervaring op zich: de auto van Emmanuel was een beetje stuk en piepte en kraakte behoorlijk. Harder dan 35 kilometer per uur lukte niet, waardoor berg op een heel avontuur was. Overal werden we ingehaald. We hebben bijna tien ongelukken zien gebeuren en de linkerzijde van de auto heeft de grond meerdere malen wel van heel dichtbij gezien.
Een slappe lach en een uurtje later waren we op de plaats van bestemming. BAM! Zenuwen weer present. We moesten een hokje in met ongeveer tien Ghanezen in uniform die ons allemaal aan staarden. We moesten een formulier invullen en daarop aangeven of we getrouwd waren of niet. Euh ja, nu val ik aardig door de mand…
Na het invullen van de formulieren werden we ontzettend vriendelijk onthaald (stiekem denk ik dat we een beetje werden uitgelachen). Een in het wit geklede Ghanees vertelde me heel vriendelijk wat er mis is gegaan met mijn visum en dat zij contact gingen opnemen met de Ghanese ambassade in Nederland: daar ligt de fout. Hij verontschuldigde zich voor het beroerde gedrag van de immigration officer op het vliegveld en hij hoopte dat we hier nog een fijne tijd tegemoet zouden gaan. Wat een verademing! Heerlijk, die vriendelijkheid! Visum is inmiddels in orde. Weg aap van de schouder!
’s Avonds hebben we bij Emmanuel en zijn vrouw gegeten. Dat was bijzonder. Ze zijn ontzettend vriendelijk: niets is te veel. Opvallend was wel dat zijn vrouw (op stage best aanwezig) zich heel teruggetrokken opstelde. Ze was bezig met het bereiden van een Ghanese maaltijd voor ons. Althans dat dachten wij. Eindstand: koude witte bonen in tomatensaus, een prutje dat vaag iets weg had van kattenvoer en plantain (gebakken banaan). Dat was, eh, speciaal. Leuk om eens thuis te zijn geweest bij een Ghanese familie!
Woensdag vond ik het leuk om mijn les te verrijken met mijn eigen knutselkunsten. Dat werd enorm gewaardeerd, met name door de kinderen. Eigenlijk alleen door de kinderen. Michael voelde zich genoodzaakt met zijn collega van primary 3B te kletsen tijdens mijn les. Ach, sociale contacten onderhouden moet natuurlijk ook gebeuren! Prima les, prima dag.
Donderdag werd ik voor de leeuwen gegooid: of ik even de hele ochtend kon improviseren. Euh, sure! Geen probleem. “Wat ga jij dan doen Michael?” “Ja, ik moet even weg. De headmaster wil graag bananen. Dus die ga ik halen.” Wauw, heel bijzonder dat dit kan. Hilarisch!
De dag verliep prima, tot half 1. Na het spelen van veel educatieve spelletjes, werden de kinderen een beetje onrustig en luisterden ze niet meer zo goed. De leerkracht van primary 3B zag zich toen genoodzaakt mijn kinderen te komen afranselen. Ieder kind moest eraan geloven: 4 á 5 stokslagen de kind. Vre-se-lijk. Ik moest bijna huilen. De rest van de dag heb ik me afzijdig gehouden en heb ik de kindjes getroost die ontzettend aan het huilen waren. Het is de leerkrachten nu wel duidelijk geworden dat ze dit beter niet kunnen doen waar de Obruni’s bij zijn. Ik hoop dat ik dit nooit meer hoef te zien.
De vrijdag ging ik met een beetje lood in de schoenen naar school: de stokslagen brandden nog op mijn netvlies. Gelukkig was de ochtend erg leuk. Er werd gedanst. Kim en ik keken onze ogen uit! Het dansen had iets weg van het schuren wat sommigen van ons in Nederland in de club doen. Leerkracht en leerling samen? Geen probleem! Kan allemaal. Ontzettend verbaasd en lacherig keerden we terug naar de klas. Of ik de rest van de dag even kon doen: Michael moest de dames van de upper primary coachen met netball. Oké.
Helaas was ook dit niet zo’n groot succes. Het bekende vrijdagmiddag gedrag was ontzettend present bij de kinderen. Ze werden vervelend en luisterden niet meer. Ah well, shit happens. Maar toch jammer, zo’n afsluiting van de week.
Afijn, ik heb goede hoop dat het over een week weer beter wordt!
Afgelopen week zijn Ivette en Henk van de Holland Ghana Foundation aangekomen in Ghana. Super leuk! Meer Obruni’s die ons nog meer wegwijs kunnen maken in Ghana. Komende week worden we meegenomen naar verschillende projecten. We gaan scholen en klinieken bezoeken die zijn opgezet door de Foundation. Heel veel zin in! Komende week, op de dinsdagochtend na, dus geen stage.
Het is inmiddels half 11 geweest. Tijd om echt aan de slag te gaan met school. Vanmiddag om 17 uur worden we opgehaald voor opnieuw een maaltijd bij Emmanuel thuis. Ben benieuwd!
Tot de volgende!
-
19 Oktober 2014 - 23:44
Bernadette:
Wat een mooi verhaal weer! Wat naar om zo'n afranseling me te moeten maken.... :-(. Ben heel benieuwd war je de komende week gaat beleven! Dikke kus. Xxxxxx -
20 Oktober 2014 - 10:52
Petra:
Hallo Karlijn.
Leuk om jou verslag te lezen .De zelfde onderwerpen als Kim en Sanne maar toch weer anders.
geniet van komende week,
Petra v Driel -
20 Oktober 2014 - 14:46
Tamara:
Hoi Karlijn,
Wat een verslag zeg. Ik vind het cool hoe je alles zo leuk opschrijft, maar ik ben ook onder de indruk van wat je schrijft over het slaan van die kinderen. Je weet dat het gebeurt, maar lijkt me inderdaad vreselijk om te zien! Heel veel plezier en succes weer!
Groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley